کد مطلب:97315 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
در جنگ احد یكی از رزمندگان مسلمان چند دانه ی خرمای كوچك در دست داشت و می جوید كه از پیامبر (ص) شنید: [صفحه 74] «الجنه تحت ظلال السیوف»: «بهشت زیر سایه های شمشیر است» به محض شنیدن این سخن گفت: به به!، میان من و بهشت فاصله ای جز این دانه های ریز خرما نیست، این سخن را گفت و خرماها را ریخت و سپس غلاف شمشیرش را شكست و به دشمن حمله ور شد و تا مرز شهادت جنگید»[1]. موضع گیری هر مسلمان در برابر حیات و مرگ بر اساس این جهان بینی است كه امام توضیح می دهد: المومن الدنیا مضماره[2]. و العمل همته و الموت تحفته و الجنه سبقته»: «مومن، دنیا آمادگاه (مسابقه ی) او و كار، همت او، مرگ، هدیه ی او، و بهشت، جایزه ی برندگی او است»[3]. مسلمانان بر اساس این جهان بینی از مرگ نمی هراسیدند و شهادت را سعادت می دانستند و تا این رمز پیروزی و حیات را داشتند كوههای عظیم مشكلات را می شكافتند و به حركت خود برای رهائی انسان های دربند ادامه می دادند، ولی همین كه این روحیه از آنان سلب شد و آخرت و زندگی پس از مرگ را فراموش كردند و در نتیجه به تن پروری و خودمحوری خو گرفتند انقلاب اسلامی به شكست گرائید.
آنچه در آغاز شكوفائی اسلام به مسلمین جرات و جسارت داد در برابر قدرتها و ابرقدرتهای موجود بایستند و با نداشتن تجهیزات كافی بر مدرن ترین ارتش آن روز پیروز شوند، این بود كه از مرگ نمی ترسیدند و مرگ سرخ و شهادت را كامیابی بزرگ می دانستند.
صفحه 74.